Opgegroeid in een gematigd streng katholiek gezin ben ik – zoals velen met mij – bekend met schuld en boete. Ik werd geacht te leven conform de woorden uit het Evangelie, wekelijks naar de kerk te gaan en de hel te ontlopen door mij niet te verliezen in een of meerdere hoofdzonden.
De film Se7en uit 1995 van David Fincher laat een bijna onuitwisbaar beeld achter van deze zeven hoofdzonden. De persoon die zich hieraan schuldig had gemaakt werd op basis van de betreffende zonde gruwelijk vermoord. De eerlijkheid hierbij gebiedt te vermelden dat deze hoofdzonden vooral door de Rooms Katholieke kerk worden gepredikt. Hoe wrang is het om te moeten vaststellen dat juist deze kerk zich hieraan schuldig heeft gemaakt.
Hoogmoed is iets dat echt bij deze religie hoort. Hoe kun je anders verklaren dat zij de paus zien als enige vervanger van Petrus, die als vervanger van God de eerste kerkelijk leider op aarde was. Hebzucht: geen kerk op aarde is zo rijk als de RK. De afgelopen 2000 jaren werden miljarden aan geld, goud en bezittingen geroofd en afgedwongen. Laat ik niet teveel woorden wijden aan Lust. De misselijk makende onkuisheid en ontucht van haar vertegenwoordigers staan ons nog helder voor de geest.
Terwijl er op heel de wereld mensen zijn die honger hebben wordt in zijn ambtswoning, of pastorie de pastoor verwend door de kookkunsten van de huishoudster. Tijdens huisbezoeken wordt voor hem gekookt en vloeit de jenever en wijn. Is hier sprake van enige vraatzucht? Woedend is het Vaticaan over het gebruik van voorbehoedsmiddelen, abortus en het doen van homoseksuele handelingen. Ze zijn te lui om zich te verdiepen in het waarom. Waarom mensen, die dat zijn gegeven, graag willen kiezen voor wel, of geen kinderen. Ze prediken ‘liefde’ maar de echte liefde tussen twee gelijke seksen wordt door hen verfoeid.
Jaloezie als zevende hoofdzonde herken ik aan de tomeloze afgunst van het Vaticaan ten opzichte van het uitverkoren volk. Boeken zijn volgeschreven over de onderlinge afgunst die heerst binnen de Curie, het bestuursapparaat van de paus. Men gunt elkaar het succes niet en samenzweringen of bedrog wordt binnen deze muren gevoed.
Echter voor een katholiek is er altijd een uitweg door de biecht. Een op een met een priester, ten overstaan van God, verklaren dat je hebt gezondigd biedt absolutie. Een x-aantal Onze Vaders, al dan niet afgewisseld met een Wees Gegroet en het is je vergeven. Niet voor niets heb ik dit instituut ruim dertig jaren geleden de rug toegekeerd.
Het bovenstaande geldt des te meer voor het Vaticaan, die enclave binnen dat eens machtige Rome. Een dwergstaatje met lange tentakels die ongegeneerd mee graaien uit de winsten van mondiale banken en olieconcerns.
Gelukkig ken ik nog veel katholieken die wel deugen. Zij leven tegenovergesteld, namelijk geïnspireerd door de zeven deugden. Zij vallen op omdat zij zich voorzichtig opstellen. Rechtvaardig handelen en gematigd leven. Ik prijs hun moed omdat zij pal staan voor de minder bedeelden en zwakkere mensen in onze samenleving. Zij geloven oprecht in de mens en zij geven ons door hun naastenliefde weer hoop.
