Het was het jaar, dat ik aftrapte vanuit Luik tijdens een frisse nieuwjaarsnacht. Het jaar, waarin ik bij aanvang al wist, dat ik iets anders wilde. Het jaar, waarin veel veranderde.
Zowel mijn dochter als mijn zoon hadden, overigens niet gelijktijdig, hun jarenlange relatie beëindigd. Mijn dochter net verhuisd en mijn zoon op zoek naar nieuwe woonruimte. Ik was ook zoekende, maar dan naar meer voldoening in mijn werk. Ik voelde bijna wekelijks de energie afnemen, maar ging tegen beter weten in toch door. Begin mei zijn wij naar Italië geweest en die vakantie zou mij zeker goed doen. Drie weken rondrijden door Le Marche, Umbrië en Toscana. Wat wil een mens nog meer …?
… Nou, zonneschijn bijvoorbeeld. Van de drie weken vakantie hebben wij, in uren bij elkaar opgeteld, tweeënhalve dag de zon gezien en verder regen. Regen in alle soorten en maten en op sommige momenten zo koud, dat de kachel flink moest worden opgestookt. Ondanks dat hebben wij oprecht van bella Italia genoten. Terug over het natte asfalt van Oostenrijk naar een klein dorpje aan de Donau. Ook Duitsland voelde nattigheid en geloof het of niet (je voelt het al aan je water), maar na twee dagen reden wij de grens bij Venlo over en de zon scheen. De klimaatverandering is toch nog ergens goed voor.
In juni was het mis. Ik had, ondanks drie weken rust, de energie van een iPhone batterij uit 2010 en ik voelde dat ik een stapje terug moest doen. Gelukkig kreeg ik hiertoe gelegenheid van mijn werkgever en heb in twee maanden mijn innerlijke accu weer kunnen opladen. Dat dát heeft geholpen werd onder andere bewezen door het feit dat wij in de periode juli/september ons huis hebben verkocht, leeggeruimd, ingepakt en schoongemaakt. Vervolgens echte zonne-energie opgedaan en zijn wij verhuisd naar een prachtig plekje in Berkel en Rodenrijs.
En nu zit ik in mijn eigen hoekje met uitzicht op de polder dit allemaal op te schrijven. Na Eva is er van het schrijven bar weinig terecht gekomen. Geen inspiratie en geen zin. Nog twee maanden en dan is ook dit jaar weer omgevlogen. Wat ’n jaar! Vonkenregen in Scheveningen; voortdurend wapengekletter en geschetter; de Notre Dame gebocheld na brand; gele hesjes; NL zingend naar de 1e plaats; 40,7°C werd gemeten in Gilze en Rijen; geen lofTrumpet; Theresa ging en Boris kwam; stikstof; boze boeren, boze leraren, boze verpleegkundigen, boze Leontien. Voor de rest verwijs ik je -gemakshalve – graag naar het NOS jaaroverzicht in de maand december.
Nou zo op het einde van 2019 is toch je werksituatie onverwacht veranderd en ik denk dat 2020 op dit vlak heel leuk kan worden….ik heb er vertrouwen in!
Niet al het onverwachte is leuk, maar deze verandering zeker! Ik heb het nu al naar mijn zin en zie vol vertrouwen onze samenwerking in 2020 groeien.
Wat een tegenslagen…
Wat er dan in de wereld gebeurd is, is het minst belangrijke. Je eigen gezondheid, geluk en gezin staat voorop. En de lezer wacht gewoon, geen punt. Goed dat je rust nam en je er de gelegenheid voor kreeg. Dank voor je openheid en met jouw instelling en als positief mens, komt weer alles op zijn pootjes terecht. Ook qua werk ben ik daar wel zeker van. Veel geluk Paul in je nieuwe woning en woonplaats. En ook jouw kinderen wens ik alle goeds en nieuw geluk
En dan had ik mijn reactie afgesloten met daar zo’n mooi klavertje vier. Helaas zie ik het icoontje niet dus dan een warm hart ❤ <3 🙂