Sinds het overlijden van mijn, op een na oudste, broer in het jaar 2000 ben ik in gedachten vaker met mijn eigen dood bezig geweest. Toen ik achtereenvolgens mijn schoonzus, mijn oudste broer en ook mijn moeder verloor, vond ik het verstandig om in elk geval daarover met mijn vrouw en kinderen te praten.
Niet dat ik het einde voelde naderen, integendeel, maar gewoonweg de zaken praktisch regelen. Tenslotte heb je datum, tijdstip en de wijze waarop, normaliter niet in eigen hand. Is het raar om op je vijfenvijftigste je hiermee bezig te houden? Ik vind van niet. Ik raad het juist aan om hierover met je gezin, familie, of vrienden te praten. Hoe vaak komt het niet voor dat je er ineens voor staat en geen idee hebt wat de overledene eigenlijk gewild zou hebben.
Bij voorkeur word ik gecremeerd. Gezien mijn culinaire ‘roots’ en voorkeuren het liefst geflambeerd, maar ik heb begrepen dat dit – helaas – bij wet verboden is. Zo heb ik al bepaald wat er met mijn as moet gebeuren, welke muziek er gedraaid moet worden en wat men na afloop samen zal moeten gaan doen. Het macabere in deze is dat ik het niet kan controleren, maar ik ga van de geruststellende gedachte uit dat mijn laatste wensen zullen worden vervuld.
Kijk, daar lig ik dan in een eenvoudige kist. Zorgvuldig gekozen op prijs, daar gaat toch de fik in. Handjes gevouwen, oogjes dicht en snaveltje toe. Wat ik aan heb laat ik aan mijn nabestaanden over. Bij voorkeur niet in pyjama want die draag ik al sinds mijn 14e niet meer. Mijn kleinkinderen mogen geen geintjes uithalen met mijn kunstgebit. Laat mij maar rustig liggen. Het is goed zo. Zet mij daar neer waar jullie het meest vrede mee hebben. Je hoeft niet langs te komen, ik ben overal en je kunt altijd met mij praten. Vul de aula met “Pie Jesu”, gezongen door Anna Netrebko en een “Panis Angelicus” naar eigen wens. Eindig in elk geval met “Kind aan Huis” van Herman van Veen. Want een beetje kind ben ik gelukkig altijd gebleven. Ondeugend, nieuwsgierig en onbevangen.
Zorg voor voldoende en mooie glazen presse-papiers met daarin een kronkel van mijn as, die zich sierlijk zich een weg baant. Zet mij in het zicht op belangrijke papieren, zodat ik de boel nog een beetje bij elkaar kan houden. Zoek een sprekende foto van mij, draag mij op je hart en laat mij – vanaf een mooie plek in je huis – jouw wereld inkijken. Vanaf mijn kant beloof ik een beschermengel te zijn. Vanuit een andere dimensie houd ik een oogje in het zeil en zal jullie trachten te behoeden voor verkeerde keuzes.
Vier mijn leven na afloop. Drink een goed glas wijn, eet wat met elkaar en lach! Treur niet teveel om mij; ik heb een geweldig leven gehad. Ik heb een respectabele leeftijd behaald en nergens spijt van. Brand een kaars, herinner mij en praat over mij. Zolang je dat doet leef ik voort.
