En mijn zomer duurde en duurde. Feestend, dansend en drinkend vierde ik mijn dagen. Niets kon mij gebeuren. Maar langzamerhand trokken wolken zich samen. Ik begon te verkleuren, hier en daar een barstje in de stam. De herfst deed haar intrede. Het moment dat ik veertig werd was een moeilijk moment. Het besef dat zich een nieuwe periode in mijn leven zou aandoen. De wetenschap dat ik – wenselijk gedacht – op de helft van mijn leven was. Dat deed pijn en was een onoverkomelijke, maar gevoelsmatig hoge drempel.
Eenmaal over die drempel besefte ik dat alles bleef zoals het was. Ik was nog steeds dezelfde Bourgondisch en positief ingestelde man. Hoewel de hersteltijd met de jaren toenam ging het vieren van mijn leven gewoon door. Groen was ik niet meer. Daarvoor in de plaats kreeg mijn leven meer kleur en daardoor meer inhoud. Het heilige ‘moeten’ was er van af en maakte plaats voor wijsheid en milde gedachten. Donkere wolken blies ik weg en zorgde ervoor dat de herfstzon niet aan kracht verloor. Ook toen ik binnen 8 jaren twee broers, een schoonzus en mijn moeder verloor liet ik die herfststorm mij niet beschadigen. Mijn herfst begon roerig, maar de wind nam mijn verdriet mee naar verre oorden.
Inmiddels is mijn herfst in volle gang. Ik geniet van de prachtige kleuren, de regen spoelt kleine zorgen weg en de wind blaast nieuwe gedachten. Ik stamp heerlijk door de plassen en zoek voortdurend naar prachtig gevormde bladeren, die door andere zijn losgelaten. Ook deze periode in mijn leven zorgt weer dat de poëet in mij blijft branden.
Rond mijn vijftigste nam ik een rigoureuze beslissing. Ik zwaaide het bedrijfsleven vaarwel. Moe van de hebzucht en geïnspireerd door de – vaak verbazingwekkende – ervaringen van mijn echtgenote besloot ik om mijn heil te gaan zoeken in de zorgsector. Het voelde als een warm bad en vanaf dag 1 voelde ik mij thuis in de wereld van de ouderenzorg. Hetgeen ik heb trachten te verwoorden in een eerder gepubliceerd verhaal. Het gemis van een opa en oma in mijn leven is wellicht hieraan debet, maar de dagelijkse omgang met de behoeftige oudere vult mijn herfstjaren als nooit tevoren.
Daarnaast heb ik weer de rust gevonden om mijn gedachten met het papier en anderen te delen. Het was nooit stil in mijn hoofd, maar de woorden vloeiden niet naar mijn schrijfhand. De drang om te schrijven loopt als een rode draad door mijn leven. Waar het vandaan komt? Geen idee, maar het zit diep opgesloten in mijn genen en het moet er met zekere regelmaat uit. Het is een lekkere mentale jeuk, die bij iedere publicatie heerlijk kriebelt.
Ook in deze periode voel ik mij dankbaar. Dankbaar voor zoveel liefde om mij heen. Het besef niet alleen te zijn, geliefd en nodig. Ik hou van mensen en ik ben graag bij ze. Hierdoor kan ik ook zo genieten van de stille momenten. Alleen zijn met jezelf brengt je tot diepe gedachten. Ik heb mijzelf daardoor nog beter leren kennen. De herfst is alom aanwezig. Maar mij hoor je hierover allang niet meer treuren. Ik heb deze periode inmiddels omarmt en laat mij meedrijven op zachte wolken in een hemelsblauwe lucht. Tenslotte kleur ik mijn herfst zelf.
Hoi positief mensenmens, jouw herfst is bijzonder. Dat de jeuk nog maar lang bij je mag blijven kriebelen want voor mij is het heerlijk en ontspannen om je verhaal weer te lezen! Groetjes Hiltje