De mensen, die mij denken te kennen zullen verwachten dat ik – met de naderende zomer – iets ga schrijven over billen, borsten en benen. Dat is echter een brug te ver. Ik wil het over iets geheel anders hebben.
Deze maand april stond in het teken van bed, bad, brood, bange bootvluchtelingen en besluiteloosheid. Acht dagen had ons kabinet er voor nodig om met een beschamend compromis voor de dag te komen. Wij hebben het hier over mensen, burgers van onze wereld, die – als het aan de coalitie ligt – nergens terecht kunnen. Je mag, als mens voor deze wereld niet boventallig worden verklaard. Ja, wij zijn met veel, maar wij hebben internationale afspraken over mensenrechten. En daar past geen bedenktijd van veertien dagen in; beslissen dat je meewerkt aan terugkeer naar eigen land, of anders weer buiten de deur worden gezet. Ik vind het een bespottelijke regeling.
Ik betreur het, dat wij zo met onze medemensen omgaan. Het raakt mij, dat er op de Middellandse zee bootjes ronddobberen met mensen, die enkel op zoek zijn naar beschutting en een beter leven. Het maakt mij bedroefd dat wij deze mensen tot voor kort aan hun lot overlieten en zij met honderden tegelijk de dood in de ogen aankeken, of nog erger in zijn armen rolden.
Na lang aandringen van Italië kwamen eindelijk de Europese landen in beweging. Maar wij zullen moeten afwachten of het inderdaad beter wordt en er weer niet in allerlei bochten wordt gewrongen omwille van budget, of besparingen deze arme sloebers de rug toe te keren.
Wij moeten stoppen met ons bizar en beperkt denken. Het is heel makkelijk om bij de barbecue met je biertje in de hand te roepen dat het hier vol is. En natuurlijk is er overlast en uiteraard kunnen wij in Nederland niet alle wereldproblemen op onze schouders nemen. Ook ik ben vóór goed geregelde opvang in de betreffende regio. Maar deze mannen, vrouwen en kinderen zijn nu eenmaal hier en wij hebben de plicht om voor hen te zorgen.
Deze wereld maakt mij soms boos, bang en bezorgd. Daarom ga ik met deze column de barricaden op. Zodat broederschap, belofte en blijheid in één zin kunnen worden genoemd met bed, bad en brood.
Toen ik de drie B’s zag staan hoopte ik dat jouw verhaal inderdaad over billen, borsten en benen zou gaan. Dat het niet nodig zou zijn om over zoveel ellende te schrijven en dat de reden dan was dat er gewoon geen ellende is in de wereld. Helaas moet ik toegeven dat er niet alleen maar over leuke en grappige dingen kan worden geschreven. Helaas moet ik toegeven dat jij helemaal gelijk hebt en ik vind dat de wereld gek is geworden. Je hebt dit goed verwoord Paul en ik kan het alleen maar helemaal met jou eens zijn.
De laatste zes B’s ZO zou het moeten zijn!
Dank weer voor je reactie Hiltje. Je bent een trouwe lezeres en ik ben altijd blij met jouw complimenten.