Het was tijdens een uitzending van De Wereld Draait Door dat ik de heren ontmoette. Een bont gezelschap van bebaarde, getatoeëerde, keurig geklede en welbespraakte mannen. Zij zijn de barbiers van Schorem Haarsnijder & Barbier uit Rotterdam. Toen ik hen de tweede keer in een uitzending zag wist ik het; ik zou er een keer heen gaan.
Nadat ik mijn hoofd – tijdens een vakantie – aan een Tunesisch verkeersbord had opengehaald en op mijn hotelbalkonnetje was gehecht, toog ik naar een Arabarbier. Sindsdien had ik mijn haar gemillimeterd. Nadat er weer een flinke bos op mijn hoofd prijkte reed ik op een zaterdagochtend in februari van dit jaar naar Rotterdam.
Een afspraak maken kon niet en omstreeks 11:30 uur stapte ik de wondere wereld van Schorem binnen. Op hun website schrijven zij: “Stap terug in de tijd … ” en dat deed ik dan ook. Ik stapte een hoekpand binnen van een bekende Rotterdamse winkelstraat en was in de jaren dertig. Zes, in keurig witte jasjes geklede barbiers waren ter rechterzijde druk in de weer met hun clientèle. Aan de linkerkant een enorme lange bank, overigens geheel bezet door testosteron en achter in de zaak stonden ook nog wat mannen gebroederlijk te wachten.
Wat onwennig stond ik achter de deur, begroette de aanwezigen en vroeg wie de laatste was. Geen afspraak, geen volgnummertjes, geen dranghekken. Navraag en inlezen leerde mij dat de gemiddelde wachttijd bij Schorem tweeëneenhalf tot drie uren is. Lang hoefde ik niet te wachten, een plekje op de bank kwam vrij, men schoof in en ik kon plaatsnemen. Om 11:40 uur had ik mijn eerste biertje in mijn hand.
Het koude vocht streelde mijn slokdarm en ik nam de zaak in mij op. De meeste van de aanwezige barbiers herkende ik van de televisie. Ook hier weer onberispelijk gekleed en gekapt. Herstel, gesneden. Snorren in het vet en met volle aandacht voor het kapsel van hun klant. Achter in de hoek werden de mannen geschoren. Wangen werden keurig ingezeept met de rechterhand terwijl de linker op de rug rustte. Foto’s sierde de wand, een kast met pommades, een oude kassa en de tafels onder de spiegels lagen bezaaid met scharen, tubetjes, kammen, lapjes, potjes, dekseltjes, spuitflaconnetjes, borstels en tondeuses.
De gastheer, een grote bebaarde en vriendelijk ogende man keek vanuit de hoek de hele zaak door. Hij had alles in de gaten. Haalde lege flesjes en kopjes op. Bood de klanten drinken aan en dolde met zijn collega’s. Vrouwen zijn niet welkom in deze zaak. Hier ben je man onder de mannen en mensen-mens als ik ben raakte ik al snel geanimeerd in gesprek met mijn buurman. Ook hij voor de eerste keer, ook hij zeer benieuwd en ook hij aan het bier.
Mannen kwamen en mannen gingen. Een lolletje, losse opmerkingen, een schouderklap en zorgvuldig gekozen muziek die, naarmate de dag vorderde, steeds heftiger, maar vooral harder werd. Het bier kietelde niet enkel mijn slokdarm, maar ook mijn blaas. Op het toilet werd ik vanaf iedere wand speels, ondeugend en uitdagend bekeken door schaars geklede vrouwen. Met een brede grijns betrad ik weer het winkelgedeelte. “Die is op het toilet geweest, kijk eens naar die kop!”
Toen mijn geduld werd beloond mocht ik plaatsnemen in de authentieke stoel van de barbier. De barbier schudde mijn hand en stelde zich voor: “Ik heet Koos en wat kan ik voor je doen?” “Ik heet Paul, dit is mijn kop, dit is mijn haar, ga je goddelijke gang.” Koos informeerde of ik een representatieve baan had en betastte mijn schedel op eventuele richels. Althans dat zei hij als antwoord op de vraag waarom hij dat deed. Koos ging in de weer met tondeuse en schaar. Hij sneed mijn haar zoals mijn haar naturel wilde vallen verklaarde hij. Ik werd daarna – heerlijk onderuit – geschoren inclusief warme en koude doeken. Om 15:40 uur verliet ik, met pommade en bijbehorende kam in een bruin papieren zak, Schorem.
Schorem moet je als man een keer beleven. Schorem is het ultieme genieten. Zowel van de omgeving, als je gezelschap en de behandeling. Schorem is weldaad en daar had ik graag een zaterdagmiddag voor over.
