Met mijn ogen dicht luister ik

naar de geluiden om mij heen.

Ik hoor de kachel tikken

en het gelach op de gang.

Het knisperen van een uniform

vlak langs mijn bed

van binnen voel ik mij bang.

 

Soms weet ik niet waar ik ben

thuis, of bij mijn kinderen.

Ik hoor onbekenden praten

en andere kreunen.

 

Dan hoor ik mijn naam

een bekende stem

ik doe mijn ogen open

een vriendelijk gezicht.

Herkenning.

 

Nu krijg ik even aandacht

waaraan ik zo’n behoefte heb.

We praten en we lachen

om mijn gestuntel door mijn handicap.

Voor ik het weet

is het weer voorbij

dan gaat dat lieve gezicht.

 

Wachten

totdat ik gehaald wordt

Wachten

totdat ik krijg

Wachten

totdat ik mag

Wachten

dagen achtereen.

 

Maar die kleine momenten

die komen, iedere dag

een woord, een glimlach, een gebaar

de zorg waarop ik graag wachten mag.