Ik herinner het me nog goed. Voorzichtig opende ik – 42 jaren geleden – mijn cadeau van de Goedheiligman. Zorgvuldig pulkte ik het plakband van de samengevouwen hoeken. Vouwde het gekleurde papier open en wierp mijn blikken op mijn eerste doos, toevallig ook van blik, met 24 kleurpotloden van Caran D’ache. Exact op kleur gerangschikt, scherp geslepen punten. Ik word er nog stil van. Bruynzeel was burgerlijk, maar echte Caran D’ache kleurpotloden, met inscriptie van het merk en kleurnummer, dat was andere koek. Dat zei iets van de gever. Hij gunde je werkelijk het allerbeste.

Rode voetbalschoenen, full-color doodskisten, “Oranje” in het zwart, groen gelakte nagels. Zomaar enkele voorbeelden van afwijkende kleuren die ons op allerlei wijze bereiken.Niets lijkt meer zoals het was. Je gaat niet meer naar de bioscoop; nee, je gaat een film beleven. Maakt het wat uit of je nu een pannenkoek of een pannekoek eet. Volgens mij niet. De samenstelling van het deeg en degene die de koek bereidt is essentieel in deze.

Acteurs gaan zingen en zangers gaan acteren. Het pompstation is een buurtsuper waar je toevallig ook benzine kan krijgen en Tourwinnaars blijken ronddraaiende laboratoria te zijn. Verkiezingsbeloften worden onderhandelbaar en criminelen TV-sterren. Europa zowat failliet en Zwitserland heft zijn bankgeheim op.

Is het daarom, dat ik nog vasthoud aan ‘oude’ waarden? Ik ga naar de kapper in plaats van naar de haarstylist. Ik eet patat mét, joppie weiger ik. Joppie vind ik een hondenaam, of is het nu hondennaam? (Zelfs Van Dale weet het niet)

Denk nu niet dat ik afkeer heb van progressief, innovatie of moderne vooruitgang. Het tegendeel is waar. Maar we weten toch van gekkigheid niet meer wat we doen. We reden allemaal al 120 km per uur, maar sinds de legalisering en al die borden en onderborden geplaatst, zijn we totaal de kluts kwijt. Wiet telen mag, wiet verkopen niet?! Je rookt, of je rookt niet, maar ga alsjeblieft niet met zo’n lullige e-sigaret tussen je vingers gezellig zitten doen. Houd op met datumprikkers, alcoholvrij bier en mannen met mascara. We omarmen Halloween en Valentijnsdag en verkwanselen tegelijkertijd ons Sinterklaasfeest en de Negerzoen. Ik zeg: “negeren”! Toen was, nu is, maar toen was niet alles mis.

Ik kleur mijn leven in. En zo iedereen. Ik kleur mijn leven met eigen keuzes. Liefdevolle rode mensen, zwart verdriet, groene opties, gele zonvakanties, blauwe ontspanning in een kalme zee en witte maagdelijke gedachten, ideeën en gekleurde fantasiën. Ik kleur mijn leven omdat het moet van mijzelf. Omdat het mij verrijkt en gelukkig maakt. Ik leg symbolisch duizenden potloden van Caran D’ache als een feestlint van kleuren voor mij uit. Mijn levenspad.

 

 

Ieder mens maakt zoveel passen

van zijn wieg tot aan zijn graf.

Elk mens doorloopt zoveel klassen soms bergje op, dan weer bergje af.

Aan het einde van die weg kijken we nog eens om;

maken de som van geluk en pech en gaan vervolgens het hoekje om.