Geïnspireerd door onze voormalige Dichter des Vaderlands dacht ik na over het land waarin ik leef. Ik leef en woon in een prachtig land. Gemarkeerd in het westen door een schitterende kustlijn. In het noorden de uitgestrekte landbouwgronden en in het oosten door een overvloed aan landerijen. Het zuiden staat bekend om haar heuvelachtige, bijna vrouwelijke vormen. Water is wat ons verbind en waar ter wereld vind je zulke grillige, dan weer speelse en soms onheilspellende wolkenluchten?
Ik woon in een land vol tegenstrijdigheden. We gaan prat op onze tolerantie, terwijl we er tegelijkertijd aan ten onder zijn gegaan. Bankiers hebben decennia over onze ruggen geld verdiend en wij moeten hen redden van de ondergang. In plaats van onze ouderen, die ons land hebben opgebouwd, te eren, worden zij juist de paria’s van onze maatschappij. De kleine middenstander wordt doodgedrukt door de ketens en de groot winkelbedrijven zijn niet meer van ons, maar van buitenlandse investeerders. Het land waar jaren geleden het onderwijs failliet is gegaan omdat we moesten leren hebzuchtig te worden. Omdat de meester “Kees” moest worden genoemd en de kinderen mee mochten bepalen wat goed voor hun was.
Ik ben onderdaan van één van de rijkste landen van de wereld, maar we accepteren dat onze eigen inwoners in de rij staan bij de voedselbank. Veel drukker maken we ons om de plof kip, die er juist is gekomen omdat we geen geld over hebben voor het stukje witte vlees. Boeren, burgers en buitenlui gaan gebukt onder de enorme stroom van elkaar tegensprekende normen en regels, maar er is geen kabinet die daaraan daadwerkelijk iets toe. Liever je verschuilen achter de genomen overheidsbesluiten en vooral zorgen dat het pluche comfortabel je kont blijft verwarmen. Waarom je nek uitsteken als het volk zich gedwee laat meevoeren over de calvinistische golven van bestuur.
Ik adem de zuurstof uit de lucht boven het land waar 10 miljoen bondscoaches nog steeds blijven geloven in het succes van 23 verwende miljonairs. Waar een week lang alle publieke zenders hetzelfde onderwerp tot in den treure uitmelken. Met ons belastinggeld kunstmatig drie zenders in de lucht worden gehouden zonder de moed te hebben er twee van te maken zodat er weer geld is voor goede educatieve en ontspannende televisie. Het land waar de kerken leegstromen maar de kerken standvastig blijven vasthouden aan hun antieke dogma’s en achterhaalde gedachten.
Het land waarin het woord recessie als het zwaard van Damocles boven ons wordt gezwaaid terwijl we dondersgoed weten dat we veel te lang boven onze stand hebben geleefd. Minder in dit land is niet erg. Dankzij minder hopelijk meer samenhang, meer bewustzijn en meer verdraagzaamheid. Minder in dit land is nog steeds meer dan genoeg.
Daarnaast ben ik mij ervan bewust dat het land waarin ik woon letterlijk en figuurlijk wordt gekleurd door mooie en interessante mensen. Door kunstenaars, verhalenvertellers en levensgenieters. Gelukkig zijn er nog de eigenwijze, inspirerende en hardwerkende doordouwers die ons land op de kaart zetten. Mijn land waarin kinderen naar hartenlust kunnen spelen en lachen. Mijn land waarin we mogen denken en zeggen wat wij willen. Waarin we in alle vrijheid leven, maar waarin we helaas visionair en gedurfd leiderschap moeten ontberen.