Ruim twee jaren geleden kreeg ik van een van mijn beste vrienden een Iphone cadeau. De enige voorwaarde waaraan ik moest voldoen is starten met Twitteren. Indertijd had ik niets met de zogenaamde Sociale Media. Ik facebookte niet, geen account op Hyves en Twitter, ach wat zou ik nu moeten delen met onbekenden.

Nu heb ik ca. 245 volgers en zelf volg ik ongeveer 325 mensen of bedrijven. Die aantallen fluctueren nogal. Mede afhankelijk van de retweets van mijn overpeinzingen en de woorden die ik op Twitter plaats. Sommige woorden worden opgepikt door zoekmachines die mij dan weer automatisch koppelen aan bedrijven waar ik geen fluit mee te maken wens te hebben.

Ik moet u bekennen, ik vind Twitter een erg leuk medium. Niet alleen om mijn columns onder de aandacht te brengen. Nee, het bewijst hoe positief mensen op elkaar kunnen reageren. Zo volg ik onder andere geinponems, mede bloggers, (amateur) fotografen en facilitaire- of zorgondernemingen.

We kennen elkaar van de maximaal 140 tekens in een bericht, maar ondertussen leer je wel een aantal mensen beter kennen. Mede omdat zij zich kwetsbaar durven op te stellen. Ik betrap mijzelf erop dat ik veelal de tweets van deze twitteraar met veel belangstelling lees. Herkenbare verhalen, die stuk voor stuk bewijzen, dat bijna iedere man of vrouw dezelfde zorgen maar ook geluk kent. De bekende bergen en dalen waarlangs ons pad loopt. Eigenlijk zijn we dus uniek, maar lijken wij verdomd veel op elkaar. Gelukkig weten we ons te onderscheiden met andere levensstijlen, behoeften, dromen en twitterberichten.

Wat wil ik eigenlijk zeggen met bovenstaande alinea’s? Ik denk dat Twitter bewijst dat – wij mensen – niet zonder elkaar kunnen. Geslacht, ras, seksuele voorkeur of inkomen is binnen dit medium geen kwestie. Je bent geïnteresseerd in iemand door wat hij of zij vertelt. Waardoor hij werd geraakt, of wat zij voelt. Eigenlijk is Twitter een grote kroeg waarin niet geschonken, maar wel geklonken wordt. Een donkere kroeg waarin je elkaar niet kunt zien, dus – bij uitstek – veilig voelt. In het donker durven wij elkaar veel te vertellen.

De kracht van Twitter heeft zich bewezen. In landen waar mensen, ontevreden, of ongelukkig waren met de situatie waarin zij werden gedwongen te leven. Maar ook met een simpele #dtv die vervolgens antwoord geeft op vragen. Mensen worden met elkaar in contact gebracht, zoekers vinden en treurende tweeps worden getroost.

Wie mij kent, of leest weet dat ik een sociaal dier ben. Mensen bepalen voor een groot deel mijn leven. Ik wil ze leren kennen, observeren en met ze praten. Ik wil geliefd worden door mensen. En op mijn beurt schenk ik mijn liefde en vriendschap aan hen. Twitter helpt daarbij. Ik voel me veilig bij mijn volgers. Hopelijk jullie ook bij mij.

Ik hoop nog lang te kunnen twitteren. Wanneer het twetteren wordt moeten jullie mij waarschuwen, dan wordt het tijd dat ik de aftocht tweet.