Onlangs las ik dat Nederland een trage starter is op klimaatgebied; duurzaamheidsprojecten komen maar moeizaam uit de startblokken. Nederland is sowieso een trage starter. Het onderkennen van de ernst van het coronavirus, het testbeleid en recentelijk het vaccinatiebeleid zijn daar voorbeelden van.

En wat dacht je van het uitbetalen van de slachtoffers van de toeslagenaffaire? Ministers verschuilen zich achter woorden als: complex, ingewikkeld en zorgvuldigheid. Dat geldt echter – opvallend genoeg – niet voor spoedwetten voor het eigen gewin; die worden in een poep en zucht in elkaar gezet en binnen enkele dagen door beide kamers geloodst. Ook op het gebied van cybersecurity en (sociale) woningbouw kan Nederland nog wel wat snelheid gebruiken.

Naar de oorzaken kan ik enkel gissen. Wellicht is de politiek teveel versplinterd om daadkrachtig op te kunnen treden. Of zijn politici drukker met zichzelf, dan met de mensen door wie zij gekozen zijn. Kortom de spreekwoordelijke Spaanse peper moet worden toegediend, zodat het pluche iets ongemakkelijker komt te zitten.

Over ruim een week mogen wij weer onze stem uitbrengen. Of dat daadwerkelijk een nieuwe politieke omgeving zal gaan creëren valt nog te bezien. Ik ben bang, dat ook met een nieuw kabinet, besluitvorming en daadkracht  nog ver te zoeken zullen zijn. Daarvoor is wat anders nodig. Namelijk een kamer vol met volksvertegenwoordigers, zoals Pieter Omtzigt en Renske Leijten. Zij zijn het toonbeeld van snuffelen, bijten en vasthouden. En met bijtende honden achter je aan, ga je vanzelf harder rennen.