Mijn zoon is dit weekend druk met verhuizen. Ik hoefde gelukkig niet te assisteren; jonge krachtpatsers volop in de aanbieding. Maar ik moest wel denken aan al mijn verhuizingen in het verleden.
Van de baarmoeder naar Scheveningen. Van Scheveningen naar Amstelveen en weer terug. Binnen deze badplaats tweemaal om vervolgens naar Den Haag te verhuizen. O, ja, binnen het Haagse nog een keer. Van Den Haag naar Zoetermeer. Van de ene wijk naar de andere en na mijn scheiding weer naar de Hofstad. Tot slot weer terug naar de voormalige ‘slaapstad’ waarbinnen ik ook weer driemaal van huis ben veranderd. In totaal dus dertien keer. Het opschrijven hiervan was bijna net zo vermoeiend.
Verhuizen is stressfactor nummer 1. Het staat dus zelfs boven een echtscheiding. Kun je nagaan wat je jezelf aandoet door van woning te veranderen. Wekenlang behang krabben, witten, schuren, gronden en lakken. Doodvermoeid kom je thuis om je daar weer bezig te moeten houden met het vullen van dozen. Verhuisdozen wel te verstaan …
Je hele hebben en houden passeert je handen en je staat versteld van al het materiaal wat je in de loop van de jaren hebt verzameld. Spullen die je niet hebt gemist, naar hebt gezocht en niet gevonden en onuitgepakte verhuisdozen uit het verleden. Heftige discussies wat wel meegaat en niet. Leven in een pestbende en semi kamperen in je “oude” huis. Eten met het bord op schoot omdat de eettafel al uit elkaar is geschroefd. Geen tijd voor sociale contacten, luie weekenden, of voor elkaar. Rennen, vliegen, jachten en jagen.
Een lijst van hier naar Tokyo voor alle personen, instanties en overheden die willen weten waar je naar toe gaat. Vuilniszakken vol herinneringen verdwijnen naar de afvalberg, maar je volhardt.
Dozen vouwen, vieze vingers van de drukinkt, want je gebruikt natuurlijk je hele oud papierbak (en die van de buren) om je rotzooi stootvrij in te verpakken. Snijwonden en krassen, stof in je haar en neus en je zweetlucht vermengd zich met de geur van terpentine, zijdeglans en allesreiniger. Je bent moe, doodmoe. Moe van het vanuit je werk, snel eten, omkleden en weer klussen. Moe van het denken en niet willen vergeten. Moe van het regelen en van het lopen op je tandvlees.
En daar sta je dan, vermoeid en vermagerd in de lege woonkamer van het huis wat je gaat verlaten. Stoffige contouren van schilderijen aan de wand, verdwaalde spijkers en schroefgaten. Stoffige hoeken en de kale vloer geeft uiting aan je gevoel van dat moment. Je thuis is ineens een kaal en koud huis. Het oogt niet fijn en de beruchte kronkel in je buik is voelbaar aanwezig. Je herinnert weer de feesten die er zijn gegeven, de ruzies, discussies, spelende kinderen en de liefde die je er hebt bedreven. Het brokje slik je weg terwijl je nog eenmaal je voormalige woning inspecteert op vergeten zaken. De laatste tred naar de voordeur. Nog één keer die blik achterom, voordat je deze voordeur voorgoed achter je sluit.
Verhuizen is afscheid nemen.