Onze emotionele achtbaan wordt momenteel gevormd door bochten van woede, stijgende verbazing en ongeloof. Vlucht MH17 is nu het gesprek van de dag, bij de koffieautomaat en op de social media. Politici zijn weer in beeld en spreken hun voorgeschreven passende woorden. Echter, twee dagen nadat dit vliegtuig op Oekraïense bodem is neergestort wordt deze plek enkel betreden door rebellen, journalisten en plaatselijke hulpverleners. Onze minister van Buitenlandse Zaken is aanwezig, maar zal waarschijnlijk vanuit zijn luxe hotelsuite ‘de zaak’ coördineren. Tenslotte is hij teruggeroepen van vakantie …
Van alles spookt er door mijn hoofd, sommige gegrond en weer andere waarschijnlijk door menselijke trekjes, die ook mij niet vreemd zijn. Premier Rutte meldde op televisie dat heel Nederland in diepe rouw is. Gelul! Een dag later liggen wij alweer op het strand en roken de barbecues in onze tuinen. En zo hoort het ook. Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd. Dromen zijn letterlijk uiteengespat. De nabestaanden zijn in diepe rouw en wij dienen hen ook de ruimte daarvoor te geven. Ik weet niet of zij zitten te wachten op onze goedbedoelde twitterberichtjes. Enkele zullen wellicht hierdoor gesterkt worden, maar het merendeel heeft tijd en ruimte nodig om met elkaar te kunnen rouwen.
Social media is soms de kotsplaats voor ons homo sapiens. De meest achterlijke berichtjes en foto’s passeren. Soms een misplaatste foto, maar gelukkig ook verstand dat roept om hiermee te stoppen.
Zorgen moeten wij ons maken hoe het politieke klimaat in de wereld blijvend wordt gevoed door zelfzuchtigheid, geloofsovertuiging, winstbejag en machtswellust. Leiders ontbreekt het aan daadkracht. Een slappe hap, omdat economische belangen vaak voor andere zaken gaan. Premier Rutte zal niet rusten voordat de daders van deze ramp zijn gepakt en berecht. We weten nog niet eens wat er is gebeurd. Komen wij dat te weten? Of worden wij nogmaals zoet gehouden met verklaringen, die weliswaar geloofwaardig, maar eigenlijk de deksel van een beerput zijn. Het doet mij denken aan: “gaat u maar rustig slapen, wij waken wel over u …”
Je begrijpt, ik moest dit even kwijt. Ook ik heb de oplossing niet. Maar leiders, die willen leiden, die zogezegd hun verantwoordelijkheid niet uit de weg gaan, zullen nu hun kloten eens moeten tonen. Want in een land hier niet eens zo ver vandaan regeert een man, die zichzelf boven alles en iedereen plaatst.
Deze wereld maakt mij soms misselijk, gelukkig is er nog veel om mij heen waar ik wel van kan genieten. Ik wens de nabestaanden van de slachtoffers heel veel kracht toe!