Vanmorgen werd ik wakker met het gevoel er staat iets bijzonders te gebeuren.
Het begon eigenlijk allemaal heel normaal. Mijn dag startte met de vaste ochtendrituelen. Ik deed een plas, liet een wind en ondertussen liep de douche om te voorkomen dat het warme lijf te bruut werd wakker geschud.
Vervolgens wat deodorant en een zalige scheerbeurt, hoogstpersoonlijk door mij zelf met zorg uitgevoerd en daarna piemeltjenaakt de inloopkast in. Nou ja, kast, zeg maar kamer. Het op een na kleinste kamertje van ons huis hebben wij gevuld met open kasten met de toepasselijke naam Billy. Daarin voornamelijk vrouwenspul. Niet dat ik in mijn vrije tijd travestiet ben, maar ik ben getrouwd. En iedere man weet, dat zijn vrouwelijke partner een teveel heeft aan kleding, schoenen en tassen.
Ik koos de kleding waarin ik deze dag gezien wenste te worden en daalde af naar de eerste verdieping van mijn huis. Ook wel begane grond geheten. Ook daar een vast ritueel: koffiemachine aan, handje pillen in de strot werpen, vers water in de bijverdienste van Clooney, bakje capsules legen en George doorspoelen. En met een dampende ristretto, een smeulende Camel en Ipad op schoot rookte ik mij door het ochtendnieuws. Daarvan wordt een mens niet vrolijker dus legde ik nog snel wat lettertjes Wordfeud. De tweede kop koffie deed zijn werk en fris, fruitig en monter stapte ik de ochtendkou in. Er zou immers vandaag iets bijzonders gaan gebeuren.
Op de krantenbezorger en een verdwaalde krant na is het rustig op straat. Het is ook vroeg en het is vakantie. De ochtenddauw benevelt het licht vanuit de straatlantaarns en waar is mijn auto? Ik had hem toch gisteren vlak voor de deur geparkeerd? Toen bedacht ik mij, dat ik de avond daarvoor nog even snel naar het tankstation was gereden. Mijn longbroodjes waren op en de gedachte hieraan alleen al kon mij gierend gek maken. Bij thuiskomst waren alle parkeerplekken bezet en heb ik hem om de hoek geparkeerd.
Ik dook wat verder in mijn jas en liep mijn straat uit. Ja hoor, daar stond ie. Mijn vertrouwde wagentje, nat van de regen en de dauw. Uiteraard startte hij in een keer, ik schakelde hem in zijn eerste en ik reed weg. En zo spoedde ik mij – met radio 1 op de achtergrond – via de A12 door de tunnels bij Leidschendam/Voorburg richting de N44. Onderweg werd ik links en rechts ingehaald door irritante bestelbusjes, maar het deerde mij niet. Vandaag zou er iets bijzonders gaan gebeuren.
Mijn werkdag verliep rustig. Geen zieke collega’s, geen spectaculaire zaken waarvoor mijn kennis echt nodig was. Ik werkte mijn e-mails weg, dronk wat koffie, deed een praatje hier en daar, gaf wat (on)gevraagd advies en at mijn broodjes met kaas en kroket. Voordat ik het besefte zat de werkdag er alweer op en mocht ik naar huis. Wanneer zou nu dat bijzondere gaan gebeuren?
Ik parkeerde mijn auto op zijn vertrouwde plekje, betrad mijn huis en kuste mijn vrouw. Zij was al druk met de avondmaaltijd en stond onder luide muziek al heupwiegend de piepers te jassen. En toen gebeurde het! Ineens realiseerde ik mij dat jij, ja jij, de lezer, net zo nieuwsgierig was naar het bijzondere wat vandaag zou gebeuren. Jij hebt al die onzin hierboven met een lichte spanning gelezen. Jij was net zo nieuwsgierig als ik.
Kijk, dat vind ik nu bijzonder!