” Goedemorgen Overste, hoe staat het leven?” Zo opende ik altijd onze telefoongesprekken. Ik noemde hem overste en hij mij korporaal. Wil praatte vaak over zijn militaire dienst. Hoe hij met zijn mannen ’s morgens vroeg op de hei de kou trotseerde. Het bikkelen en de vele ontberingen. Ik kon met mijn ‘broederdienst’ daarover niet mee praten, maar ik luisterde aandachtig. Deelde verbale plaagstootjes uit en verweet hem machogedrag. Wil en ik hadden een bijzondere vriendschap. Deze ontstond nadat wij in het begin van deze eeuw, zij aan zij, keien kopten. Zo omschreven wij dat. Gezamenlijk losten wij de problemen, knelpunten en operationele hikjes in de beveiliging op, die ontstonden bij diverse overheidsdiensten in Den Haag. Toen ik de organisatie, waarvoor wij samen werkten, verliet hielden wij contact en hadden regelmatig een bourgondische avond ergens in het land. Beiden gevormd uit een traditioneel katholiek gezin. Wil in Brabant en ik in Den Haag met wat Limburgse genen. Urenlang praten en soms ouwehoeren over politiek, de wereld, onze opvoeding, de geneugten des levens en persoonlijke overpeinzingen. Het bier vloeide rijkelijk evenals de woorden over onze tong. Steevast, een goed stuk rood vlees en een rode wijn. Om vervolgens rond middernacht te besluiten met koffie. Vele katers hielden wij over van onze avonden, maar wat waren die avonden mij dierbaar. Wil schilderde (zie afbeelding) en ik schrijf. Wij hadden plannen om samen te exposeren. Mijn poëzie bij zijn schilderijen. Helaas kwam het er niet van.

Want waar Wil altijd bang voor was, gebeurde. Vorig jaar september belde hij mij op mijn vakantieadres. Er waren bij hem tumoren ontdekt en hij zat nu in de molen, zoals hij dat zelf omschreef. De tumoren bleken kwaadaardig en de verwachtingen waren niet positief. En zoals dat zo vaak gaat, pieken en dalen vielen hem ten deel. Toen het er even op leek dat Wil met zijn medicijnen het nog wel aardig kon rekken kreeg hij een zwaar herseninfarct en stierf op 58-jarige leeftijd. Zaterdag jl. heb ik hem de laatste eer bewezen. Samen met mij, honderden mensen. Wil was een echt mensenmens. Ik kreeg energie van hem, leerde van hem en hield ervan om in zijn nabijheid te zijn. Gelukkig heb ik dat hem ook tijdens onze vriendschap verteld. Soms vergeten wij dat en vaak is het dan te laat.

Tijdens de afscheidsceremonie werd nog eens bevestigd hoe bijzonder Wil is geweest voor veel mensen. Natuurlijk: over de doden niets dan goeds, maar in Wil zijn geval kan ik gewoon geen negatieve aspecten toevoegen. Hij was er altijd voor mij. In goede en in slechte tijden. Hij stuurde en begeleidde. Gaf ongezouten zijn mening en luisterde echt naar mij. En zo is hij er ook voor veel anderen geweest. Hij laat een echte leegte achter. Maar ondanks het feit dat zijn lichaam het aardse voor het eeuwige heeft ingeruild zal hij er altijd zijn. Mijn gedachten over de dood werden tijdens zijn afscheid ook benoemd. Je bent pas echt dood wanneer niemand meer over jou praat. En ik zal over hem blijven praten. Uiteraard niet dagelijks, maar er zullen veel momenten komen waarbij ik aan hem herinnerd zal worden en waarbij ik hem dan zal memoreren en citeren.

Op blije momenten zal ik met hem proosten en op moeilijke momenten zal ik met hem praten. Wil zal altijd een onderdeel van mijn leven blijven. Waar ik ook ben en wat ik ook doe. Want zolang er Wil is, is er een weg!