Lieve mama,

Het is vandaag moederdag en ik moest aan je denken. Het is alweer dik vijftien jaren geleden dat je bent heengegaan. Je zou dit jaar honderd zijn geworden. Dat maken niet veel mensen mee. Ook jij dus helaas niet. Jouw lichaam was op, maar je hebt wel op mij gewacht. Wij kwamen van vakantie terug uit Brazilië en daar lag je, op een verpleegbed in de huiskamer. Negenenvijftig jaren dienstbaarheid in een alles omvattende broosheid. Ik fluisterde in je oor: “Ik ben er mama”. Zachtjes zei je: “Fijn jongen”. Daarna zweeg je en de andere dag ben je, vroeg in de ochtend, als vierentachtigjarige overleden.

Paulepiep heb je mij lang liefkozend genoemd. Je was een lieve moeder. Toch vond ik je soms lastig, soms zwaar op de hand. Soms veel te onmachtig en soms te weinig haren op je tand. Zorgzaam, maar soms ook overbezorgd. Angstig, maar vol levensmoed. Angstig en empathisch .Altijd stond je voor mij klaar en was er steevast, na school, mijn wachtende moeder met aandacht, een kopje thee en een koekje.

Gek op spelletjes was je, dat hebben wij vaak gedaan. Jij leerde mij om om te gaan met verliezen. Daar was ik als kind niet erg goed in. Maar jij won ook altijd mama. Zo frustrerend. Jouw vrienden noemde jou zelfs ‘behekst’. bij het kaarten, want zij hadden dezelfde ervaring.

Ik heb je ook tekort gedaan mama. Daar kwam ik pas achter na jouw overlijden. Je nam mij weleens in vertrouwen over het gedrag van papa. Ik bagatelliseerde dat gedrag vaak en vond dat je hem soms wat te weinig ruimte gaf. Maar na jouw overlijden heb ik ook zelf mogen ervaren hoe papa in het leven stond. Ik begrijp nu beter jouw frustraties, zorgen en angsten. Hij was een lieve, zoekende, niet zelfverzekerde echtgenoot en vader. 

Een geweldige oma was je voor jouw kleinkinderen. Altijd iets lekkers in huis; volle aandacht en interesse; fantastische sinterklaasvieringen en verwennerijen, die zo passen bij het grootmoederschap. Apetrots was je op je eerste kleinzoon, mijn oudste. Jeffrey is inmiddels ook vader geworden van een heerlijke dochter. Nova Lynn heet zij en het is een schat! En alle clichés kloppen: zij is de mooiste en de liefste; Nova geeft mij enkel plezier en als ze er is, dan zijn ‘alle-ogen-gericht-op-kwatta’. Het is zo jammer, dat je niet bij zijn huwelijk kon zijn. Wat zou je trots zijn geweest op jouw Jeffrey! En weet je onlangs is jouw Jennifer ook getrouwd. Zij is zo gelukkig! En weet je mam, ik ben zo blij met onze schoonkinderen. Zij horen er echt bij. Een fijn groot gezin! Met Patrick gaat het gelukkig naar omstandigheden ook goed. Hij heeft af en toe zijn ‘gevecht’ met zichzelf, maar hij is sterk. ‘ Luctor et emergo’ zal zijn lijfspreuk zijn. Kortom: ik ben een trotse vader.

Inmiddels ben ik al ruim dertig jaren getrouwd met mijn Shirley. Zij is fantastisch mama, altijd vrolijk en zorgzaam. Een leven zonder haar kan ik mij niet voorstellen. Dus geen zorgen; ik ben dolgelukkig! 

Je weet, ik heb niet zoveel met religie. Daarover hadden wij weleens strijd. Maar ik geloof wel, dat je ergens nog bent. Soms praat ik met je, of ik vraag jou om hulp. Heb je mij gehoord mama? Zeker weten doe ik dat niet, maar ik heb wel jouw steun gevoeld. Zaken kwamen goed en ik kreeg soms de antwoorden waarnaar ik op zoek was. Dus na jouw overstap naar gene zijde heb je een nieuwe rol gekregen. Je werd mijn beschermengel en gids en ook al kan ik je niet meer knuffelen, toch voel ik jou nabij. De tijd heelt alle wonden, dus ook jouw dood en nu ikzelf in de herfst van mijn leven ben besef ik, dat het leven nu eenmaal vergankelijk is. Dus ‘carpe diem’. Het gaat goed met mij mama; ik ben gezond en geniet nog steeds iedere dag van het leven. Maak je geen zorgen.

Ik mis je; tot ooit, veel liefs,

jouw Paulepiep