Dankzij de breuk tussen Jacques Monasch en de PvdA telt de Tweede Kamer der Staten Generaal op dit moment 17 fracties. Deze zullen samen met wellicht nog wat andere utopische initiatieven meedoen aan de parlementsverkiezingen in 2017. De vergelijking met een willekeurig schap in een supermarkt is snel gemaakt. Hetzelfde product in vele soorten, smaken, kleuren, samenstellingen en grootte. Allen schreeuwen zij om aandacht en allen willen, dat wij voor hen kiezen.

Dat de kiezer geen vertrouwen meer heeft in de politiek is zo gek nog niet. Veel volksvertegenwoordigers breken met hun partij en denken dat zij met minder middelen hetzelfde politieke kunstje kunnen doen. De politici buitelen over elkaar heen, luisteren slecht en proberen argumentatieloos de ander te overtuigen van het eigen gelijk. Het is een ware afspiegeling van onze samenleving. Versnippert, onverdraagzaam en overtuigt van zichzelf en bijbehorende standpunten. Hier en daar wordt voorzichtig toenadering gezocht, maar het pluche, het aanzien en de macht is sterker dan de drang naar echte samenwerking.

Ik pleit voor een vijf partijenstelsel. Overzichtelijk, duidelijk en er valt toch nog iets te kiezen. Flikker op met al die splinterpartijen!  Met minder dan 5 zetels heb je gewoonweg niets te zoeken in onze volksvertegenwoordiging. Ik stel voor dat in ons parlement enkel nog ruimte is voor de navolgende stromingen: christenen, moslims, liberalen, socialisten en overig. Dus veel partijen kunnen opgedoekt worden door hun individuele ideeën en standpunten met elkaar te verenigen. Ook dat betekent compromissen sluiten, maar dat is nu eenmaal de wijze waarop wij het al decennia hebben georganiseerd. Het zal die stoffige boel eens flink opschudden. Het zal het polariseren verminderen en ons minder verdelen. Er is gewoonweg te veel keuze en de één- of tweemansfracties kunnen echt het verschil niet maken.

Ik besef dat het heel veel inleveren van ego’s gaat worden. En ook dat bepaalde principes zullen moeten sneuvelen. Maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken, dat willekeurig welke partij, welke volksvertegenwoordiger, of welke Nederlander dan ook een land wil waarin wij allen een plek hebben. Waarin wij veilig zijn, een goede gezondheidszorg kennen, goede scholing, gelijke kansen voor iedereen en hulp voor degene die – al dan niet tijdelijk – onze samenleving nodig heeft. Minder betuttelende regeltjes, daadkracht en geen loze beloften.

Zodra onze politici een voorbeeld voor ons zijn, leiderschap tonen en ingewikkelde discussies niet uit de weg gaan zal langzamerhand het vertrouwen weer teruggewonnen kunnen worden. Zowel in de politieke arena, als in onze maatschappij  zal het moeten veranderen. Gun elkaar de ruimte, gun elkaar ieders mening zonder dat je er boos over wordt. Wij zijn niet gelijk, wij zijn uniek en dat maakt het leven zo mooi, uitdagend en kleurrijk. Dwing je opvattingen niet op en kom gezamenlijk in opstand tegen uitwassen in de maatschappij. Laat de grootste partij een regering vormen, het is de democratische keuze en wil van het volk. Niet iedereen zal het daarmee eens zijn, maar dat is onmogelijk in een pluriforme samenleving. De samenleving, dat zijn wij en de keuze waar je geboren wordt is de enige, die je niet zelf hebt gemaakt. Daarna ligt er een wereld voor je open, waarbinnen je je eigen weg mag gaan, over het pad wat jezelf hebt gekozen, met de mensen waarbij jij je het prettigst voelt. Maar realiseer je, dat samen met jou alle andere mensen dat recht ook hebben.