Wij hadden er erg veel zin in, maar het pakte anders uit.
Dit jaar doorbroken wij onze traditie om kerstavond thuis, dit keer buiten de deur te doen. De keuze was gevallen op Snowworld in Zoetermeer, waar je door de winterse sfeer je in Oostenrijk waant. Wij zouden daar genieten van een fondue arrangement. Half november had ik deze al gereserveerd en onze wensen doorgegeven.
Een zeer frisse oostenwind sneed door onze gezichten toen wij vanaf de parkeerplaats naar de entree liepen. Rondom het immense complex hing een gezellige kerstsfeer en binnen was het behaaglijk en veel minder druk dan wij dachten. Bij binnenkomst in het restaurant zag ik weliswaar een aantal tafels bezet, maar ik moest concluderen dat, in tegenstelling tot onze keuze, veel mensen thuis waren gebleven.
Nadat wij ons plekje hadden gekozen, helaas niet de voorkeurswens met uitzicht op de piste, werden vrij snel daarna verwelkomd met een welkomstcocktail. Deze was aangekondigd in het arrangement, alsmede de amuse. Nou ja amuse … Bij dat woord denk je aan fietsende, of piesende engeltjes over je tong. Deze viel tegen, een ietwat droog smakeloos hapje. Maar ach, no problemo, we zijn gezellig met elkaar uit en smaken verschillen. Vervolgens werd aan ons de vraag gesteld, of wij al een keuze hadden gemaakt. Hè!? Welke keuze? Waaruit? Er was ons geen menukaart gegeven en ik had in november alles bevestigd met mijn handtekening inclusief de keuzes en aantallen fondue-ingrediënten. Maar oké, kan gebeuren, dus wij gaven nogmaals onze voorkeuren door. Tweemaal kaas-, driemaal vis- en driemaal vleesfondue.
De warmtebronnen werden verdeeld over de tafel en ik bemerkte, dat er maar twee van de acht fonduevorken op tafel lagen. Ik maakte de serveerster er op attent, zij draaide zich om en in ‘no time’ toverde zij de ontbrekende vorken tevoorschijn. In plaats dat deze keurig per gast naast het bord werden gelegd deponeerde zij het bosje prikpennen op de hoek van de tafel. Zoek het maar uit. Toen had er al een lampje bij mij moeten gaan branden, maar ik liet mij niet uit het veld slaan. Ik maalde er dus ook niet om toen ik na onze drankbestelling niet de gekozen wijn mocht proeven. Het werd meteen in de glazen geschonken. Ik liet mij ook niet verleiden tot uitspraken tegen een andere serveerster die, gezien haar gezichtsuitdrukking, liever heel ergens anders was, dan hier bij ons om haar vak van gastvrijheid uit te oefenen. Niets van dat, wij waren gezellig uit met elkaar, dus ik hield mijn mond.
In een razend tempo werd de tafel in bezit genomen door sausjes, slaatjes, frietjes en broodklompjes. Uiteraard ook de kaasfondue en het vlees en de vis, geprepareerd voor hun snelle crematie in het borrelende vet. Een korte uitleg over de ingrediënten en we konden van start. Terwijl wij van elkaar en de spijzen genoten werd het steeds stiller in het restaurant, althans qua gasten. De witte brigade van Snowworld begon met haar voorbereidingen voor 1e en 2e kerstdag met het opdekken van alle tafels. Een gerinkel en gekletter dat het een lieve lust was. Hoe haalden wij het in onze hersens om tussendoor drankjes te bestellen. U ziet toch dat wij bezig zijn!
Slechts eenmaal werd er gevraagd of alles nog naar wens was. Wij maakten er meteen gebruik van door een supplement te bestellen. Toen later aan ons werd gevraagd of wij uitgegeten waren en wij dit ontkenden werd dit ogenschijnlijk niet echt in dank afgenomen. Voor het uitserveren van het Grand Dessert de Noël werd niet aan de jongste van het gezelschap gevraagd of zij een kinderijsje wilde, maar aan haar buurvrouw. (?) Anna, de jongste, ziet er nu niet naar uit of zij niet kan praten. Sterker nog, zij is dertien en zeer mondig. Het doet je denken aan een vraaggesprek met een persoon in de rolstoel en de begeleider. Dergelijke gesprekken worden in de regel altijd gevoerd met de begeleider.
Niets aan te merken op het enorme nagerecht, maar vanaf dat moment werden wij compleet genegeerd. Uiteindelijk lukte het ons om koffie en thee te bestellen en deze werd tussen de vuile dessertborden geserveerd. Deze, alweer nieuwe, serveerster wist ons desgevraagd te vertellen, dat het helaas niet druk was geweest. Dat er daarom enkele collega’s eerder naar huis zijn gestuurd, maar dit wel fijn was voor de gasten, omdat die daardoor veel aandacht hadden gehad. Ook vertelde zij vol trots, dat de theedrinkers blij mochten zijn dat de theedoos was aangevuld, zodat er meer keuze was. Ik beet het puntje van mijn tong af …
De gebruikelijke vraag bij het afrekenen werd door mij zeer ontkennend beantwoord. Een plichtmatig excuus en de daaraan toegevoegde: “fijne feestdagen” kwamen kil en ongemeend over. Het bevestigde mijn besluit om kerstavond nooit meer bij Snowworld te gaan vieren. Op een enkel personeelslid na, bevestigde de koude bediening dat dit restaurant word gerund in een IJspaleis.