Starend naar een knipperende cursor dwing ik mijzelf tot een nieuwe bijdrage op mijn site. Er valt veel te schrijven en tegelijkertijd ook helemaal niets. Mijn leven kabbelt voort zoals bij ieder ander. Hoogte- en dieptepunten wisselen zich af. Hoewel mijn dieptepunten vergeleken bij heel veel anderen niet meer dan een knikkergootje in de straat zijn. Ik kan mij gelukkig prijzen met een fantastische baan, een lieve zorgzame vrouw, prachtkinderen, vrienden en een goede gezondheid.

Ik sta aan de vooravond van mijn 60e verjaardag. En ongewild kijk dan je dan ook even terug. Ik ben trots op de man, die ik geworden ben en trots wat ik allemaal heb bereikt. En ook ik heb de nodige klappen moeten verwerken. Vallen en weer opstaan. En tegen alle natuurwetten in altijd optimistisch. Ik heb nergens spijt van, dus kortom: een gelukkige man. Maar wel een, die zich bijna dagelijks verbaasd over zoveel onverdraagzaamheid en geklaag. Terwijl wij goddomme nog aan toe in een van de mooiste landen van de wereld wonen. Tegen beter weten in blijf ik de klagers in mijn timeline op Twitter volgen. Zodat ik keer op keer wordt geconfronteerd met mijn eigen rijkdom en op de hoogte blijf van de onrust in onze maatschappij. Maar ach, eens in de zoveel tijd heb ik ook behoefte om eens een keer leeg te lopen.

Dus …

stoor ook ik mij aan de voorzichtigheid waarmee wij steeds meer zaken moeten benoemen en de lange tenen van heel veel mensen. Wij laten ons gijzelen door een kleine groep schreeuwerds, die immer een podium in onze media krijgen. De Nederlandse media is laf en ik heb heimwee naar de journalist van weleer, die ongenuanceerd de geïnterviewde het vuur naar de schenen legde. Hoewel ik van leven en laten leven ben wordt het ook eens tijd om op te staan tegen zoveel gezochte frustratie. Paul van Vliet zei ooit eens: “Iedereen heeft wel een trauma. Als je maar wil!”

Tegen ‘hulpverleners’, die met gedoneerd geld hun leuter achterna reizen zou ik willen zeggen: “Vuile viezerikken, jullie zijn het aankijken niet waard!”. En tegen de mensen, die ervan op de hoogte waren en hun mond hielden: “Neem je verantwoordelijkheid en verdwijn uit beeld!” Ik word doodmoe van steeds weer die BN’ers in elk programma, die met hun schijtlolligheid elkaar in stand houden. Dat je, enkel omdat je Roxanne Hazes heet, een platencontract krijgt. Dat je, omdat je Gordon heet een boek mag uitgeven waaraan ene Gerard zich stoort. Maar, die enkel en alleen vanwege het vette geld, overweegt of hij nog wil samenwerken met Goor. Uitgemolken televisieformats. Nog steeds die mobiele telefoon aan je oor achter het stuur. Altijd weer die haast. Die infantiele radio en tv-commercials. Religieuze opgefoktheid. Trumpiaanse nieuwtjes. Het je verheven voelen. De walgelijke politieke betutteling en correctheid. Ongelijkheid bestaat. De mensen zijn – gelukkig – niet gelijk, maar verdienen wel een gelijkwaardige behandeling.

Ik moet stoppen. Zoveel opwinding is niet goed en het lijkt of de cursor steeds geïrriteerder gaat knipperen. Tijd voor een positieve twist.

Van mijn ouders leerde ik dat je alles moet vieren. Dus vier ik deze komende week mijn 6e decennium met al mijn dierbaren. Een goed glas, fijne gesprekken, plezier en warmte zal door ons huis stromen. Op zulke momenten kan ik dankbaar zijn voor zoveel liefde om mij heen. Je oogst wat je zaait. Je krijgt wat je geeft. Maar neem soms genoegen met wat minder.