Normaal hoeft niet de norm te zijn, maar is volgens het woordenboek iets wat mensen vaker doen, of vinden. Een homoseksueel, bijvoorbeeld, is helaas in vele ogen niet normaal. De LHBTQ+ gemeenschap is wellicht kwantitatief een minderheid, maar zij zijn niet minder dan ieder ander mens. Wat is er immers mis met de liefde? Hun seksuele geaardheid is misschien niet de norm, maar wel normaal in een verdraagzame, liefhebbende, moderne en tolerante samenleving. 
Eens was Nederland zo, helaas zijn wij, mijns inziens, afgegleden naar een maatschappij waarin de kleinste groep schreeuwers de meeste aandacht krijgen. De media duikt erop en schenkt gulziggeil een podium aan deze groep. Dit resulteerde in een cancelcultuur, die Nederland in een wurggreep heeft genomen. 

‘Leven en laten leven’ is een van mijn motto’s. Ik treed mensen open tegemoet en beoordeel hen niet op kleur, religie, geaardheid of levensovertuiging. Natuurlijk ben ik geen heilige. Ook ik heb mijn menselijke voorkeuren; ik ben geen allemansvriend, maar ieder mens krijgt van mij de kans om te laten zien hoe zij in het leven staan. Ik cancel ook mensen, maar dat zijn voornamelijk degenen die op mijn ziel hebben getrapt. Misschien niet normaal, maar wel mijn moraal.

Ik verlang echter wel weer naar die samenleving waarin ik ben opgegroeid. Dat was in de zeventiger jaren. Er was toen meer verdraagzaamheid, mede denk ik, door de afwezigheid van sociale media. Hoewel deze in de kern goedbedoeld is, wordt dit medium helaas ook misbruikt. In mijn Twittertijd, het huidige X, zag ik mijn tijdlijn langzaam maar zeker veranderen in een haatzaaiend, mensverdelend platform. Het goedbedoelde advies was: “Je kunt die berichten toch blokkeren”, maar blokkeren is cancelen op microniveau en dat ging mij te ver. Dit heeft mij – mede door de komst van de nieuwe eigenaar – doen besluiten om mijn account op te zeggen. 

Artiesten, presentatoren, omroepmedewerkers werden allemaal geheel of gedeeltelijk gecanceld en veroordeeld op basis van nog niet volledig aangetoonde beschuldigingen. Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten, maar in een rechtsstaat is iemand toch pas schuldig na wettig en overtuigend bewijs? Misschien was wat zij deden niet normaal, maar wellicht moeten wij het ‘pamperen’ gaan cancelen. Want met een goede en stevige ruggengraat opgroeien in deze individualistische wereld is bijna een vereiste. Door stand te houden word je niet gecanceld. Kijk en dát vind ik nu normaal.